સાવ ખાલીખમ

સાવ ખાલી ખમ
સમયનો સામનો કયાંથી ગમે ?
દર વખત સામે
મુકાતો આયનો ક્યાંથી ગમે ?
હાથમાં આપી દીધો એકાંતનો સિક્કો મને,
બેય બાજુ એકસરખી છાપનો ક્યાંથી ગમે ?
એ ખરું કે જીરવી શકતો નથી ઉકળાટ પણ,
એક
છાંટો પાછલા વરસાદનો ક્યાંથી ગમે ?
પાંદડાં ઝાકળ વિખેળે ડાળ પણ નિર્મમ
થતી,
કોઇને પણ આ તકાદો કાળનો,
ક્યાંથી ગમે ?
મૌનનાં ઊંચા શિખર
આંબ્યા પછી ‘ઈર્શાદ’ને,
શેષ વધતો ટૂકડો આકાશનો ક્યાંથી ગમે ?